Geen enkele kerk is zeer waarschijnlijk het antwoord op de vraag naar de perfecte kerk. Binnen onze gemeenschap voelen we ons ook eenzaam en niet gezien, raken we gekwetst en voelen we verdriet. Nee, het is vaak geen bloementuin in bloei, niet een uit duizend nachten, geen uitgestoken hand aan het eind van al mijn wachten. Toch zijn wij verbonden met elkaar, van iedere zondag naast elkaar luisterend naar een preek tot misschien alleen een paatsje in de rij met namen en adressen in de jaargids. Het verschil tussen ik en ons...
Voor mij heeft de uitdrukking 'het verschil maken' sinds dit liedje vooral te maken met het jezelf onderscheiden van de rest, en daardoor betekenisvol te zijn, ondanks imperfecties en mislukkingen. Je onderscheiden van de rest, dat lukt je het best door simpelweg jezelf te zijn. Simpelweg jezelf zijn, dat lukt het best door het aanvaarden van die imperfecties en mislukkingen, maar ook door het aanvaarden van je gaven. Gek genoeg is het laatste niet altijd makkelijker dan het eerste. Als wij met elkaar onze kerk werkelijk betekenisvol willen laten zijn, zullen we moeten proberen onszelf en de ander te aanvaarden. Aanvaarden met alles erop en eraan, aanvaarden wat we niet kunnen en aanvaarden wat we heel goed kunnen, aanvaarden wat de ander niet kan en aanvaarden wat de ander heel goed kan... Als we dat kunnen, ontstaat vertrouwen. Dan halen we het beste in onszelf en elkaar naar boven, om vervolgens het verschil te maken!
Ze is geen medicijn tegen het tikken van de klok, geen hoop, geen gids, geen haven in de nacht, geen bron in de woestijn als je kapot gaat van de dorst... De perfecte vrouw (of man uiteraard) zal je dat allemaal niet kunnen geven, maar de perfecte Vader wel! Samen met de Hoop, de Gids, de Haven en de Bron komt het Vertrouwen, altijd...
Nelleke Goedhart
(De schuingedrukte tekst komt uit Zij maakt het verschil van De Poema's.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten