Huppelend op weg naar het Catshuis...

Soms vraag ik me af wat ik zou zien als ik vanuit de lucht de mensen kon bekijken, of vanuit een meer riante positie en met een retourticket op zak: de hemel... 

Ik zou iedere dag weer de lange stroom kinderen zien, op weg naar school.

Sommige kinderen zie ik huppelend aan de hand van een ouder, met een vrolijk tasje bengelend op de rug. Klaar voor nieuwe indrukken en spannende avonturen met hun klasgenootjes.

Ik zie de dromers, zittend in de auto naast hun moeder, die hardop maar in zichzelf aan het na-foeteren is op alles wat er die ochtend mis ging, op alles wat er in haar leven eigenlijk altijd mis gaat. Geef deze dromer eens ongelijk…

Mijn blik blijft hangen bij de aarzelende voetstappen van kinderen op weg naar een plek vol meetinstrumenten en verwachtingen waar ze nooit aan zullen voldoen. Zelfs op de stoep lukt het ze niet in de juiste pas te lopen zonder te struikelen. Terwijl ze daar lopen, ziet niemand hoe bijzonder en ontroerend mooi hun eigen pasjes zijn…

Daar gaan de achteruit-lopers… Ze kunnen niet anders dan hun blik gericht houden op hun thuis. Wanneer deze aandacht verslapt, kan het toeslaan: hun pijn, hun nood, hun lot. Achteruit lopend bewegen ze voorzichtig richting de volwassene voor de klas die niets ziet van dat gebogen ruggetje…

Ik kijk naar de kinderen die net als David-in-het-veel-te-grote-en-stugge-harnas-van-koning-Saul zich een weg proberen te banen door het vroege verkeer. Wat lijken ze groot en sterk, maar als ik goed kijk zie ik kleine mensjes die zo graag de zon en de regendruppels willen voelen op hun huid in plaats van op al dat ijzer. Het zijn kinderen maar kunnen het niet zijn en ergens is de herderstas met de slinger en de stenen van ze afgenomen…

Wekenlang zou ik iedere dag de glimmende auto’s en fietsen hebben gezien met de vrouw en de mannen op weg naar het Catshuis.

Huppelden ze zelf wel eens?
Hebben ze daar met elkaar gepraat over de dromers? Herkenden ze zich misschien in de vader of moeder achter het stuur?
Hebben ze oog voor de originele pasjes van kinderen? Waren ze misschien zelf hun eigen pas verleerd?
Zagen ze het belang van beschermende handen op de rug? Misten ze zelf misschien vangende armen wanneer ze achteruit moesten lopen?
Hebben ze de handen ineen geslagen om te grote en te zware harnassen open te breken? Zochten ze misschien zelf nog naar de slinger en de steentjes in hun tas?

Wat hadden ze nodig?

De huppelaars, de dromers, de achteruitlopers, de Davids… álle kinderen bewandelen in hun eigen pas de weg naar de toekomst, ónze toekomst... en misschien is een enkeling wel op weg naar het Catshuis…

Wat hebben ze nodig? 

Laten we ons alsjeblieft dáár eens mee bezig houden…