thuis

‘Mama… papa’s huis ruikt niet meer naar jou…’

Ze zei het terloops maar bedachtzaam en ik vroeg me af wanneer ze deze ontdekking had gedaan. Misschien pas toen ze het me na een lange knuffel vertelde, haar neus vol met mij.

Ik liet de woorden zachtjes aankomen en sindsdien verkennen ze mijn gedachten en bespeuren ze mijn lijf. Ze spelen met mijn verdriet en deze door tranen warm geworden plek wordt uitgedaagd. ‘Voel maar, duik maar, verdrink er maar in…’ Net op tijd zweven ze verder en landen in mijn buik waar het vol vertrouwen en veilig is. Haar woorden worden er liefdevol ingesloten.

‘Het is goed, je ruikt het goed, ik heb mijn geur meegenomen naar een ander thuis. Maar mijn hart gaat met je mee. Waar jullie zijn, ben ik... en is papa. Altijd.’